Tworzenie procesu potomnego

W systemach uniksopodobnych uruchomienie innego programu przeprowadza się w dwóch krokach:

1. utworzenie kopii bieżącego procesu przy użyciu wywołania systemowego fork

2. uruchomienie programu i zastąpienie tej kopii przy użyciu wywołania systemowego exec

Jednak są określone zależności, które powstają w wyniku utworzenia takiej kopii procesu oraz kolejne w wyniku uruchomienia programu. Te zależności wymagają wykonania określonych działań zabezpieczających. Powtarzają się one dla każdej sekwencji fork‐exec, dlatego zostały utworzone procedury obiektu E_flow_Q_fork, które wykonują większość tych działań. Uruchomienie programu ma następującą postać:

pid_t pid = E_flow_I_fork_I_begin();
if( !pid )
{   E_flow_I_fork_I_start();
    ;
    E_flow_I_fork_I_exec( cwd, args, args_n );
}
E_flow_I_fork_I_end(pid);

Pierwszy parametr procedury E_flow_I_fork_I_exec (jeśli niezerowy) wskazuje na katalog bieżący, w którym zostanie uruchomiony program. Drugi parametr to tablica list argumentów zadeklarowana następująco:

struct E_flow_Z_args
{ N argc;
  Pc *argv;
};

Trzeci parametr to liczba elementów tej tablicy.

Tablica list argumentów jest sklejana w jedną listę i uruchamiany jako program jest pierwszy element tej listy, natomiast pozostałe elementy listy są podanymi mu parametrami wiersza polecenia, na przykład:

pid_t pid = E_flow_I_fork_I_begin();
if( !pid )
{   E_flow_I_fork_I_start();
    ;
    struct E_flow_Z_args args[1];
    args[0].argc = 1;
    args[0].argv = ( Pc [] ){ "program", 0 };
    E_flow_I_fork_I_exec( cwd, args, 1 );
}
E_flow_I_fork_I_end(pid);

Do właściwego uruchomienia innego programu potrzeba jeszcze w kopii procesu (po E_flow_I_fork_I_start) zamknąć wszystkie nie używane deskryptory plików. A używane deskryptory plików (na przykład deskryptory standardowego wejścia i wyjścia nowo uruchamianego programu) można ewentualnie przekierować (przy użyciu wywołania systemowego dup2) do pipe utworzonego przed wywołaniem E_flow_I_fork_I_begin.